Syndicate

Co jakiś czas mój kumpel Żaba otwiera browar i obwieszcza przy kuflu: wszystko nakręcono, napisano, we wszystko grałem. Mając niemal cztery dychy na karku trudno dyskutować ze starszym kolegą. Ewentualna próba rozmowy zawsze rozbija się o mur argumentów o wtórności, powtarzalności i mieleniu non stop tego, co się dobrze sprzedało. Zwłaszcza, że łączy mnie z Żabą Matrix. Było raz tak, że trafiliśmy w ciemno do kina – właśnie na ten film, wówczas jeszcze braci Wachowskich. Trudno w to uwierzyć, ale obejrzeliśmy film bez trailerów, teaserów, clipów, spoilerów i recek kumpli. Ot seans w ciemno. I łatwo wyobrazić sobie w jakim stanie opuściliśmy kino.

Zarzut wtórności wisi, i w sumie zawsze wisiał, nad branżą grową. W niej moim Matrixem był Syndicate. Cztery dyskietki, w które Bullfrog tchnął moc, klimat, a Molyneux zaprzedał wówczas duszę diabłu. Ten ściąga z Francuza dług do dzisiaj odbierając Peterowi zdrowy rozsądek i talent. Pisząc o wtórności, nie sposób przypomnieć, że techno korporacyjny ład i porządek świata Syndicate był totalną kalką pierdyliona pomysłów, ale sama idea rozgrywki – oddanie w ręce gracza działa Gaussa czy miniguna, a potem władzy nad ulicą, miastem, dystryktem i losem przechodniów było upojne.

Syndicate (1993) był drugim poważnym projektem Francuzów z Bullfrog Productions. Pierwszy, Populous (1989), zapisał się trwale w historii RTS-ów. Nie zdefiniował gatunku, ale pokazał, że Francuzi mają potencjał przekraczać sztywne wówczas ramy gatunku. I samodzielnie wymyślać trendy.

Mało kto wie, iż instrukcja do Syndicate liczy jakieś 60 stron. Daje historię do dość enigmatycznego intra (jak dla kogo enigmatycznego – CJJA), wyznacza cele i kierunki grze. Rozgrywka bowiem, mimo dość prostych pierwszych misji – zwłaszcza zabójstwa pułkownika – nie należała do łatwych. Stąd Syndicate, jak wiele złożonych wówczas gier, budził początkowych zachwyt, a potem szybko lądował w pudełku z innymi dyskietkami.

Po latach czuję, iż sukces Syndicate leżał w brutalności i kontroli nad miastem. Rozgrywka toczyła się dość wolno. AI było zwyczajowo tępe, misje powtarzalne, rozwój badań i finanse chaotyczne. Moc dawał minigun i czwórka cyborgów, którzy byli gotowi wykonać każdy mój rozkaz. Wślizgnąć niepostrzeżenie do bazy przeciwnika, przejąć pojazd, otworzyć ogień na skrzyżowaniu i rzezać każdego. To ta sama przegródka, w której teraz rządzi GTA.

To chyba nie tylko moje spostrzeżenia. W dniu premiery gra była przyjęta dość chłodno. Zarzucano jej schematyczność, bezcelową brutalność, brak celów i jasnego zakończenia. Dopiero po latach doceniono wizjonerstwo Molyneouxa. Liczyła się wyłącznie kontrola, panowanie na ulicy, lufa miniguna wycelowana w krążące po ulicach lemingi lub patrole policji. Adrenalina, przemoc, władza – nasza i korporacji. Taki był cel tej pięknej i cudownej gry. Absolutnie kochałem Syndicate, aczkolwiek ja byłem nią zaskoczony jak Żaba Matrixem. Pochłonął mnie tandetny świat korporacji przyszłości, czarnych specsów i prochowców, architektury miast i modyfikacji moich cyborgów. Nie doceniałem wówczas festiwalu przemocy – co gorsza, traktowałem go jako normalność w grze komputerowej. I fajnie było.

 

Intro Amiga:

 

Intro PC:

 

Amiga gameplay:

 

Amiga cracktro:

 

Okładki pożyczone z Mobygames:

Komenty FB

komentarzy