Avengers, The

Tytuł: The Avengers
Produkcja: USA, 2012
Gatunek: Komiksowy
Dyrekcja: Joss Whedon
Za udział wzięli: Brett z Aliena, Jerzy Skolimowski, Gwyneth Paltrow, Lou Ferrigno, Wesley z Angela, brat Strause, Iron Man, Captain America, Hulk, Thor, Black Widow, Hawkeye, Loki, Samuel L. Jackson, Stan Lee
O co chodzi: Avengersi! Wasza planeta (z wyjątkiem Ciebie, Thor) Was potrzebuje!

Spad i nie wracaj

Jakie to jest: No i cichy Samuel L. Jackson brzegi urwał. Po cameo w czterech innych filmach prowadzących do niniejszej kulminacji, wreszcie doczekaliśmy się go w trochę większym wymiarze na ekranie jako szefa Avengers.

Do reżyserii tego opus magnum, które rozgromiło już na starcie wszelką komiksową konkurencję (i przy okazji pobiło rekord weekendu otwarcia wszech czasów), dobił się wreszcie nieodżałowany geniusz nerd-TV, Joss Whedon. Chyba żaden fan Firefly, Buffy, czy Dr. Horrible’s Singalong Blog nie śmiałby tej decyzji kwestionować, uznając ją za najlepszą w dziejach kinematografii komiksowej. Zadanie jednak przed nim było niełatwe, zwłaszcza, że mimo dobrego odrobienia produkcyjnych lekcji, Whedon nie robił dotąd nic na taką skalę – aczkolwiek miał pewną wprawkę w postaci średnio udanego Serenity. A Avengers siłą rzeczy musiał być duży. Tak więc w końcu film wyszedł mu tylko przyzwoity, choć biorąc pod uwagę uwarunkowania – to i tak bardzo dużo.

Grunt to kąt

Fakt, że udało się spiąć w jedną w miarę sensowną całość prowadzące do niego filmy pojedynczych bohaterów, to, z całą korpo-niechęcią, historyczny wyczyn Marvela i Disneya. Podchody do tej ekranizacji trwały dekady całe – i megaszacun, że udało się tego dopiąć zachowując z grubsza stałą obsadę. Pomysł, aby kręcić najpierw odcinki „pojedyncze” był bardzo trafiony – dzięki czemu nie tracimy czasu na wprowadzanie tłumu bohaterów.

I nasz Samuel, mimo, że jest spiritus movens intrygi i wspólnym mianownikiem dotychczasowych ekranizacji (oraz całkiem sprawnie wskoczył w buty Davida Hasselhoffa), bynajmniej nie jest głównym bohaterem filmu. Gdyż jak można się domyśleć, w Avengers mamy zbiorowego bohatera głównego i Jess Whedon naprawdę mocno stawał na głowie, aby każdemu z naszych superherosów dać mniej więcej równie ważną rolę i zbliżony czas ekranowy. Nie było to takie łatwe, gdyż jak wiadomo z Avengersów najbardziej wyrazistą postacią filmową jest Tony Stark (dzięki Downeyowi Jr.), a najbardziej lubianą przez komiksiarzy – Hulk (z niewiadomych powodów). Tak więc każdy dostaje swój mały wątek, swoje własne sceny bohaterstwa, a także kluczowy udział w scenach zbiorowych. A, no i każdy ma jakieś w miarę dobre whedonowskie dialogi. Tak więc reżyser wyciągnął the best of both worlds, czyli epiczną kinową akcję i dobre telewizyjne dialogi plus żonglowanie wieloma bohaterami. Oczywiście każdy z tych atutów jest przeciągnięty do punktu, w którym zaczyna być wadą.

Superkomandosi ahoj

Po pierwsze kinowość. Są reżyserzy, którzy nie potrafią wyrwać się z telewizyjnego getta i nawet do kina kręcą film telewizyjny (najprostszy przykład: Rob Bowman i duże X-Files). Whedon jednak wie jak kręcić z rozmachem, którego mu brakowało w TV. Cały S.H.I.E.L.D. to dorosła wersja trochę żałosnego Initiative z Buffy – tu zrobiona, jak należy. Lujcze bazy, superkomandosi, latający lotniskowiec, odrzutowce, helikoptery, cuda na kiju. I wszystko to skręcone swobodnie, z prawidłowym wykorzystaniem epy i kultu – bez żadnej nieśmiałości, czy skrępowania wyniesionych z telewizji. Ale: ten rozmach ciągnie się przez 2,5h filmu, więc finałowa bitwa na Manhattanie naprawdę już męczy, a oczy wypadają zza kretyńskich okularów 3D. Z drugiej strony trzeba oddać, że w odróżnieniu od np. Transformers 2 wiemy co się gdzie dzieje, montaż mimo dynamiki nie pozwala nam stracić wątku i mimo wszystko nie mamy takiego percepcyjnego mindfucka jak po filmie o robotach. W finale nieźle wyszedł świetny mastershot wg planu „kamera lata po całym ogarniętym bitwą Manhattanie i pokazuje po kolei, który Avenger co robi” – naprawdę miły smaczek pokazujący, że reżyser panuje nad chaosem akcji.

Trep, ruda i maruda

Po drugie telewizyjność. Joss pisze genialne dialogi, nikt tego nie odmówi. Ale niestety niektóre sceny dialogowe, zwłaszcza te na wielu bohaterów, strasznie spowalniają film. Rozumiem, że Whedon koniecznie chciał dać komuś coś istotnego do wniesienia, ale niestety chyba nie na każdego miał dobry pomysł. Kiepskie jest również zrobienie przeciwnika Avengersów z Lokiego – bohatera chyba najsłabszego z poprzednich marvelowskich filmów. Tyle, że nawet w Thorze Loki jeszcze coś sobą reprezentował, tutaj po prostu szczerzy zęby i knuje. Jego jedynym dobrym występem jest wspólna scena z Hulkiem w finale, ale to raczej nie zasługa postaci. Z drugiej strony obie sceny przesłuchań Black Widow to majstersztyk – serdecznie polecam. Oddać Whedonowi też należy, że potrafił odejść od swojej sztucznej acz sympatycznej stylistyki postaci i overactingu, która sprawdzała się w serialach, ale w kinie byłaby katastrofą.

W 3D nic tu nie widać

Napiszę może, o czym jest ten film – tak pod koniec recki, gdyż żyję na krawędzi i lubię łamać reguły! Otóż na Ziemię przybywa wspomniany Loki, kradnie Tesseract (niebieską kostkę znaną nam z co najmniej dwóch poprzednich filmów) i z jego pomocą ma sprowadzić na ziemię swoich kumpli – kosmicznych orków, a potem zapanować nad światem. Nick Fury, szef ponadmilitarnej organizacji S.H.I.E.L.D., widząc powagę tej niepożądanej sytuacji zaprasza do współpracy różnych znajomych superbohaterów, co oczywiście jest trudne i efektem jest dysfunkcjonalna grupa, ale potem jakoś to idzie. Fabuła jest jak widać bardzo prosta, a mimo i tak ma dziury. Jest mowa o jakimś wielkim planie Lokiego, który chce unieszkodliwić Avengers, a zwłaszcza Hulka – niestety nigdy nie jest wyjaśnione dlaczego (poza oczywistą motywacją, żeby nie dostać po ryju). Stosunkowo najciekawsza postać Bannera po wdrożeniu w Hulka staje się idiotyczna jak sam ten bohater, a w dodatku zachowuje się wysoce niespójnie. Finał filmu też właściwie jest mocno anty-finałowy, mimo, że dokonują się tu bohaterskie czyny. Mimo zapchania go akcją do granic możliwości, brakuje jakiegoś jednego definiującego momentu – po prostu nieco się rozjeżdża z uwagi na nadmiar bohaterów i enemy.

Ale mam super nowoczesnego guna!

Także nie dziwię się, że Pentagon odmówił współpracy przy filmie z uwagi na niejasność intencji S.H.I.E.L.D. Kryptyczna megaarmia stosująca para-faszystowską ikonografię, dowodzona przez jednookiego Murzyna i sterowana przez tajemniczą Radę (ani chybi masony albo NWO) nie wzbudza zaufania, co też zresztą jest jednym z wątków filmu.

Obsada oczywiście daje radę: Downeya trzeba było stonować, żeby nie zdominował filmu, Scarlettka mimo pyzatości jeszcze jakoś wygląda i wreszcie zrobili z niej normalną postać. Nie można tego niestety powiedzieć o Hawkeye, który jest denny i mdły równie jak grający go Jeremy Renner, choć w filmie jego postać jest niby-istotna (nie wyobrażam sobie przemęczenia całego filmu, w którym ten pajac byłby głównym bohaterem). Mark Ruffalo jako kolejny eksperyment z odtwórcą Hulka wypada całkiem nieźle, choć jak wspomniałem, sama postać jest do bani. Fizycznym prostaczkom, czyli Thorowi i Kapitanowi Ameryce również nic nie zarzucę, aczkolwiek – co logiczne – mają najmniej do powiedzenia. Powiem tyle, że Kapitan jednak sporo traci po wyrwaniu z WW2 (aczkolwiek zyskuje mocno sprawność fizyczną), zaś Thor ma jakieś egzystencjalne doły, których w swoim prymitywizmie nie byłem w stanie pojąć.

Plagiat z reklamy Pasikowskiego

Z innych pozytywnych aspektów: mamy dość mocną eksploatację damskiego tyłka, łącznie z tym że ostatnie ujęcie filmu go dotyczy – to może wpłynąć na popularność tego tytułu. Klawe są sety (aczkolwiek nie wiem czy sala konferencyjna na mostku to takie wygodne rozwiązanie), design strojów i pojazdów (z wyjątkiem dość kalecznych kosmicznych orków), fani wspomnianych superkomandosów również będą zadowoleni. Muzyka Silvestriego jest poprawna, ale niestety nie mamy żadnego fajnego motywu Avengers – ani właściwie żadnego innego zapamiętywalnego motywu.

Film generalnie, jak wspomniałem, jest przyzwoity, ma początek, środek i koniec i mimo dialogowych i bitewnych dłużyzn 2,5h mija jak z telefonicznego bicza strzelił. Jest sporo bardzo dobrych scen, niestety nie ma scen genialnych – podobnie z dialogami. Widocznie Whedon uważał, że kult samej koncpecji i napchanie filmu epicznymi scenami wystarczy – zabrakło jednak jakiejś idei, duszy, która zawsze u tego reżysera była. Może po prostu nie było jej już gdzie wcisnąć…

Gdybym był amerykańskim fanboyem czekającym 30 lat w piwnicy na kinowe Avengers, pewnie bym zemdlał z wrażenia. Tymczasem jednak mówię, że jest OK, choć jak na dzieło życia całego Marvela, które miało być zwieńczeniem wieloletniego planu – nie powala.

Ocena (1-5):
Epa: 4
Dialogi: 4
Bohatery: 5
Fajność: 4

Cytat:
– Captain.
– Mr. Stark.

Ciekawostka przyrodnicza: Jak się okazuje, w Stanach shoarma nie jest tak popularna jak w Polsce – jest wręcz niemal nieznana. Po reklamie zrobionej w filmie temu pysznemu daniu podobno mocno wzrosły obroty serwujących je barów. Niestety druga scenka po napisach mocno promująca shoarmę znalazła się tylko w wersji amerykańskiej – u nas jej nie zobaczymy(!) Kto żądny spoilera – niech przewinie mocno w dół.

Written by: Commander John J. Adams

Komenty FB

komentarzy